بوی جان بخش بهاری و صفا ی چمنی

رخ عاشق فکنی

گلشنی هم نفسی ماه رخی مهتابی

لب جویی آبی

هرچه خوب و خوش و زیباست برد صبر وشکیب

می شود دام فریب

دل ما هر نفسی بسته دامی باشد

پی کامی باشد

هر شبانگاه از آن باده که مینوشی شاد

می دهی عقل به باد؟    

روزها در پی هر چهره ی زیبا افتی

تا که از پا افتی

حاصل دورّ جوانی که شد اینگونه تلف

نیست جز آه و اسف

ای جوانی چه بلایی که چاهی چو تو نیست

پرتگاهی چو تو نیست

هر بلا زاده ی این طبع بلا پرور توست

همه زیر سر توست

عجبا  گر چه همه خلق پریشان  تو اند

همه خواهان تو  اند